High Dynamic Range (HDR)-technologie heeft halverwege de jaren 2010 een revolutie teweeggebracht in de manier waarop we visuele content vastleggen en bekijken. Het maakt het mogelijk om verbluffend levendige foto’s en video’s te maken met een hoge kleurgetrouwheid en een indrukwekkende reeks contrasten. HDR zorgt ervoor dat zowel de helderste highlights als de donkerste schaduwen hun details behouden, waardoor afbeeldingen en video’s leven en diepte krijgen. Maar wat is een HDR-bestand precies en hoe werkt het?
Wat is een HDR-afbeeldingsbestand en hoe wordt het gebruikt?
Een HDR-afbeeldingsbestand is een speciale indeling waarin aanzienlijk meer helderheids- en kleurinformatie wordt opgeslagen dan in standaard afbeeldingsbestanden. Deze bestanden worden echter zelden in hun ruwe vorm gebruikt, omdat er geavanceerde software en gespecialiseerde hardware voor nodig is om ze goed te kunnen bekijken. De meeste webbrowsers en basisprogramma’s voor het bekijken van afbeeldingen kunnen HDR-bestanden niet openen en niet alle beeldschermen kunnen met de hoge kwaliteit overweg. Om HDR-afbeeldingen goed te kunnen weergeven, moeten schermen kleurdiepten van 10 bits of hoger ondersteunen.
HDR-afbeeldingen worden meestal gemaakt door meerdere foto’s van dezelfde scène, die met verschillende belichtingsinstellingen zijn gemaakt, samen te voegen. Dit proces combineert de beste details van overbelichte, onderbelichte en gebalanceerde opnamen in één beeld. Digitale camera’s met ingebouwde HDR-functionaliteit of software zoals Photomatix, Adobe Photoshop en Aurora HDR worden hiervoor vaak gebruikt.
Het resultaat is een enkele foto met een uitgebreid dynamisch bereik, vergezeld van metadata die de helderheid en het contrast van verschillende delen van de foto beschrijven. Eenvoudig gezegd sturen HDR-metagegevens de beeldverwerking, waarbij ze ervoor zorgen dat donkere gebieden meer helderheid en contrast krijgen, terwijl lichte gebieden worden aangepast voor helderheid. Het resultaat is een heldere en visueel aantrekkelijke afbeelding.
Het gebruik van HDR-metagegevens kan worden vergeleken met de lagen die in Photoshop worden gebruikt. Hiermee kunnen subtiele aanpassingen worden gedaan aan afzonderlijke delen van een afbeelding, waardoor de algehele kwaliteit wordt verbeterd. HDR-foto’s zijn vooral waardevol voor verdere bewerking, waardoor het mogelijk is om verbluffende beelden van professionele kwaliteit te maken.
Wat is HDR-video?
HDR-video verbetert de kijkervaring door dynamische en realistische beelden te bieden. Het wordt gemaakt met behulp van gespecialiseerde camera’s die tegelijkertijd opnamen maken met verschillende belichtingsinstellingen. Deze frames worden vervolgens gecombineerd tot een enkele reeks die is verrijkt met HDR-metadata. HDR-video kan ook worden gegenereerd met software, zoals in videogames of andere digitale content.
De metadata in HDR-video fungeren als een set instructies voor het weergaveapparaat, die aangeven hoe elk frame verwerkt en weergegeven moet worden. Wanneer een tv een HDR-signaal detecteert (waarvoor vaak een specifieke instelling moet worden ingeschakeld), gebruikt de processor deze metadata om frames dynamisch op te bouwen. Dit zorgt ervoor dat elk frame wordt geoptimaliseerd voor helderheid, contrast en kleurnauwkeurigheid, in plaats van simpelweg het verzonden beeld weer te geven zoals het is.
Voor HDR-verwerking zijn aanzienlijke bronnen en extra vermogen nodig – tot 30% meer voor tv’s, vooral voor tv’s met geavanceerde standaarden zoals HDR10+. Elk frame wordt afzonderlijk verwerkt, wat resulteert in een beeld van hoge kwaliteit met uitzonderlijke details en verzadiging, maar voor het weergeven van de video zijn veel meer bronnen nodig dan voor standaard videoverwerking.
