Ondertitels spelen een cruciale rol in het verbeteren van de kijkervaring door content toegankelijker en begrijpelijker te maken. Ze zijn vooral waardevol voor mensen met gehoorbeperkingen, omdat ze hen in staat stellen om volledig van films en shows te genieten. Ondertitels stellen kijkers ook in staat om films in een vreemde taal te bekijken zonder te wachten op een gedubde versie, wat het gemak biedt om nieuwe releases direct te bekijken.
In het Engels worden ondertitels vaak aangeduid als subtitles of closed captioning. De term closed captioning wordt meestal gemarkeerd met een CC-pictogram naast de ondersteunde taal, een praktijk die vaker voorkomt in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot deze term wordt de eenvoudigere term subtitles vaker gebruikt in Europa.
Er is in feite geen verschil tussen closed captioning en gewone ondertitels, maar er bestaat een veelvoorkomend misverstand op het internet dat closed captioning nauwkeuriger zou zijn, wat niet waar is.
De geschiedenis van de term “closed captioning”
Om de terminologie beter te begrijpen, kijken we terug naar de geschiedenis van ondertitels. In het tijdperk van analoge televisie werden ondertitels direct over de video gelegd, waardoor een enkel, onafscheidelijk frame ontstond. Deze methode was echter niet flexibel genoeg, dus in de jaren ’80 begon men te werken aan het verbeteren van de weergave van ondertitels. Een nieuw systeem werd ontwikkeld waarbij ondertitels op een apart kanaal werden uitgezonden, zodat de tv twee kanalen in één kon combineren. Dit maakte het mogelijk om ondertitels in en uit te schakelen wanneer nodig. Door de complexiteit van de implementatie werd dit systeem echter niet op grote schaal toegepast.
Met de opkomst van digitale videoformaten kwam een geavanceerdere oplossing. Codecs begonnen ondertitels rechtstreeks in de videostream te ondersteunen. Dit betekende dat ondertitels in het videobestand waren opgenomen en dat je ze alleen hoefde in te schakelen in de instellingen van je tv of video-afspeelapparaat. Bovendien gaven digitale ondertitels de mogelijkheid om meerdere taalopties, zoals Engels en Spaans, aan te bieden, waardoor kijkers de vrijheid hadden om de taal van hun voorkeur te kiezen.
Omdat deze ondertitels handmatig moesten worden ingeschakeld, werd de term closed captioning bedacht. Het houdt in dat de ondertitels aanwezig zijn, maar verborgen in de digitale stream totdat de kijker besluit ze in te schakelen. Deze term werd populair in de Verenigde Staten als een soort slang voor door de gebruiker gecontroleerde ondertitels.
Moderne toepassing van ondertitels
Hoewel er in het digitale tijdperk geen technisch verschil meer is tussen closed captioning en gewone ondertitels, is de manier waarop ondertitels worden gebruikt aanzienlijk veranderd. Tegenwoordig is het gebruikelijk dat films die in het Engels zijn gefilmd, meerdere ondertitelsporen in verschillende talen aanbieden, zodat kijkers eenvoudig hun voorkeurstaal kunnen kiezen.
Automatische ondertitels zijn een nieuwere ontwikkeling en verschillen van traditionele studio-gegenereerde ondertitels. Ze worden gegenereerd door servers die software gebruiken om het audiospoor van de film te analyseren en automatisch ondertitels in realtime te creëren. Omdat deze ondertitels alleen op verzoek worden weergegeven, vallen ze ook onder de categorie closed captioning. Een belangrijk nadeel van automatische ondertitels is echter de mogelijkheid van fouten door beperkingen in spraakherkenning. Om kijkers te helpen deze te identificeren, worden deze ondertitels vaak gemarkeerd als automatisch gegenereerd.
